323 lines
15 KiB
Plaintext
323 lines
15 KiB
Plaintext
บท ที่ ๑ พายุ ไซโคลน
|
|
โดโรธี อาศัย อยู่ ท่าม กลาง ทุ่ง ใหญ่ ใน แคนซัส กับ ลุง เฮนรี ชาว ไร่ และ ป้า เอ็ม ภรรยา ชาวไร่
|
|
|
|
บ้าน ของ พวก เขา หลัง เล็ก เพราะ ไม้ สร้าง บ้าน ต้อง ขน มา ด้วย เกวียน เป็น
|
|
|
|
ระยะ ทาง หลาย ไมล์
|
|
|
|
บ้าน มี สี่ ฝา มี พื้น กับ หลังคา รวม ทำ เป็น ห้อง เดียว
|
|
|
|
ใน ห้อง มี ทั้ง เตา หุง ต้ม ที่ สนิม ดู ขึ้น เลอะ
|
|
|
|
มี ตู้ ใส่ ถ้วย
|
|
|
|
ชาม
|
|
|
|
โต๊ะ
|
|
|
|
เก้าอี้ สาม หรือ สี่ ตัว
|
|
|
|
แล้ว ก็ มี เตียง นอน
|
|
|
|
ลุง เฮนรี กับ ป้า เอ็ม มี เตียง นอน ใหญ่ อยู่ ที่ มุม หนึ่ง
|
|
|
|
ส่วน โดโรธี มี เตียง เล็ก อีก ที่ มุม หนึ่ง
|
|
|
|
ไม่ มี ห้อง ใต้ เพดาน เลย ห้อง ใต้ถุน ก็ ไม่ มี
|
|
|
|
เว้น แต่ มี โพรง เล็กๆ
|
|
|
|
ที่ ขุด ไป ใต้
|
|
|
|
พื้น เรียก ว่า
|
|
|
|
" โพรง ไซโคลน "
|
|
|
|
เป็น ที่ ครอบครัว นี้ จะ มุด เข้า ไป เมื่อ เกิด ลม มหาภัย
|
|
|
|
ซึ่ง กระโชก แรง จน บด ขยี้ สิ่ง ก่อ สร้าง ใด ๆ
|
|
|
|
ที่ ขวาง ทาง มัน ได้ ตรง กลาง พื้น มี ฝา เปิด เข้า ไป
|
|
|
|
จาก นั้น มี บันได ลง ไป ถึง โพรง มืด เล็ก ๆ
|
|
|
|
|
|
เมื่อ โดโรธี ยืน ที่ ปาก ประตู และ มอง ไป รอบ ๆ
|
|
|
|
เธอ ไม่ เห็น อะไร นอก จาก ท้อง ทุ่ง กว้าง สี เทา หม่น ทั่ว ทุก ด้าน
|
|
|
|
ไม่ มี แม้ ต้นไม้ สัก ต้น หรือ บ้าน สัก หลัง ที่ โผล่ พ้น ภูมิ ประเทศ อัน ราบ เรียบ
|
|
|
|
แผ่ ไป ไกล จน จด ขอบ ฟ้า ทั่ว ทุก ทิศ
|
|
|
|
ดวง ตะวัน เผา ผืน ดิน ที่ ไถ แล้ว จน กลาย เป็น แผ่น มหึมา สี ดำ
|
|
|
|
มี รอย แตกระแหง อยู่ ตลอด
|
|
|
|
แม้แต่ หญ้า ก็ ไม่ เขียว
|
|
|
|
เพราะ ดวง ตะวัน เผา ยอด ใบ ยาว เสีย จน เป็น สี เทา หม่น มอง เห็น อยู่ ทั่ว ไป
|
|
|
|
ครั้ง หนึ่ง เคย ทา สี บ้านเอาไว้
|
|
|
|
แต่ ก็ ถูก ดวง ตะวัน เผา เสีย จน สี พอง
|
|
|
|
แล้ว ฝน ก็ ชะมัน หลุด ไป จน หมด
|
|
|
|
และ ตอน นี้ บ้าน จึง ดู หม่นหมอง เป็น สี เทา เหมือน สิ่ง อื่น ๆ
|
|
|
|
ด้วย
|
|
|
|
|
|
ตอน ที่ ป้า เอ็ม ย้าย มา อยู่ ที่ นี่
|
|
|
|
เธอ ยัง สาว
|
|
|
|
เป็น ภรรยา ที่ งดงาม
|
|
|
|
แล้ว แดด และ ลม ก็ ได้ เปลี่ยน เธอ ไป
|
|
|
|
เอา ประกาย ไป จาก ดวงตา เธอ ปล่อย ไว้ แต่ ความ สุขุม อย่าง หม่นหมอง
|
|
|
|
เอา สี แดง จาก แก้ม และ ริมฝีปาก เธอ ไป
|
|
|
|
กลาย เป็น สี หม่น ๆ
|
|
|
|
เหมือน กัน
|
|
|
|
เธอ ผอม และ หลัง โค้ง
|
|
|
|
และ เดี๋ยว นี้ ไม่ เคย ยิ้ม เลย
|
|
|
|
เมื่อ โดโรธี ซึ่ง เป็น เด็ก กำพร้า มา อยู่ กับ เธอ ตอน แรก
|
|
|
|
ป้า เอ็ม ตื่น เต้น กับ เสียง หัวเราะ ของ เด็ก น้อย มาก
|
|
|
|
เธอ จะส่ง เสียง ร้อง แล้ว เอา มือ ทาบ อก ทุก ครั้ง ที่ เสียง อัน ร่าเริง ของ โดโรธี เข้า หู เธอ
|
|
|
|
และ เธอ เฝ้า มอง เด็ก หญิง น้อย ๆ
|
|
|
|
ด้วย ความ ประหลาด ใจ
|
|
|
|
ด้วย ยัง หา อะไร มา เป็น เรื่อง หัวเราะ ได้
|
|
|
|
|
|
ลุง เฮนรี ไม่ เคย หัวเราะ
|
|
|
|
ลุง ทำงาน หนัก จาก เช้า ยัน ค่ำ
|
|
|
|
และ ไม่ เคย รู้จัก ว่า ความ ร่าเริง คือ อะไร
|
|
|
|
ลุง ดู หม่นหมอง ไป หมด ตั้ง แต่ เครา ยาว จน จด รองเท้า บูต อัน หยาบ
|
|
|
|
แล้ว ลุง ก็ ดู เคร่งขรึม น่า เกรงขาม ไม่ ค่อย จะ พูด
|
|
|
|
|
|
มี โตโต้ ที่ ทำ ให้ โดโรธี หัวเราะ ได้
|
|
|
|
และ ช่วย เธอ ให้ พ้น จาก การ กลาย เป็น สี เทา หม่นเหมือน กับ สิ่ง รอบ ตัว อื่น ๆ
|
|
|
|
โตโต้ สี ไม่ เทา หม่น
|
|
|
|
แต่ มัน เป็น หมา สี ดำ ตัว น้อย ๆ
|
|
|
|
ขน ยาว ปุย ราว กับ ไหม
|
|
|
|
มี ตา ดำ เล็ก เป็น ประกาย รื่นเริง อยู่ สอง ข้าง จมูก เล็ก อัน น่า ขัน ของ มัน
|
|
|
|
โตโต้ เล่น ทั้ง วัน
|
|
|
|
และ โดโรธี ก็ เล่น กับ มัน
|
|
|
|
และ รัก มัน เหลือ เกิน
|
|
|
|
|
|
อย่างไร ก็ ตาม
|
|
|
|
วัน นี้ ทั้ง คู่ ไม่ ได้ เล่น
|
|
|
|
ลุง เฮนรี นั่ง อยู่ ที่ บันได ประตู และ เฝ้า กังวล จ้อง ดู ท้อง ฟ้า สี เทา หม่น ผิด ปกติ
|
|
|
|
โดโรธี ยืน ที่ ประตู
|
|
|
|
กอด โตโต้ ไว้ ใน อ้อม แขน
|
|
|
|
และ ก็ มอง ดู ท้อง ฟ้า อยู่ เหมือน กัน
|
|
|
|
ป้า เอ็ม กำลัง ล้าง ชาม อยู่
|
|
|
|
|
|
|
|
จาก ด้าน เหนือ ไกล ออก ไป
|
|
|
|
มี เสียง ลม คราง แผ่ว เบา ได้ยิน มา
|
|
|
|
ลุง เฮนรี และ โดโรธี เห็น ต้น หญ้า สูง เอน เป็น คลื่น ก่อน ที่ พายุ จะ มา ถึง
|
|
|
|
แล้ว ก็ มี เสียง หวีดหวิว ชัดเจน มา จาก บรรยากาศ ทาง ใต้
|
|
|
|
และ เมื่อ เหลือบ ตา ไป ทาง ด้าน นั้น ก็ เห็น คลื่น หญ้า มา ทาง ด้าน นั้น ด้วย
|
|
|
|
|
|
|
|
ลุง เฮนรี ผุด ลุก ขึ้น ทัน ใด
|
|
|
|
|
|
|
|
" ลม ไซโคลน มา
|
|
|
|
เอ็ม "
|
|
|
|
ลุง ร้อง บอก ภรรยา
|
|
|
|
" ข้า จะ ไป ดู สัตว์ เลี้ยง หน่อย "
|
|
|
|
แล้ว ลุง ก็ วิ่ง ไป ยัง เพิง ที่ วัว และ ม้า อาศัย อยู่
|
|
|
|
|
|
|
|
ป้า เอ็ม หยุด ทำงาน และ มา ที่ ประตู
|
|
|
|
เพียง ชายตา มอง
|
|
|
|
ป้า ก็ บอก ได้ ว่า อันตราย มา ถึง แล้ว
|
|
|
|
|
|
|
|
" เร็ว โดโรธี ! "
|
|
|
|
ป้า ตะโกน
|
|
|
|
|
|
|
|
" วิ่ง ไป ห้อง ใต้ถุน "
|
|
|
|
|
|
|
|
โตโต้ ผลุน กระโดด ลง จาก อ้อมแขน โดโรธี
|
|
|
|
แล้ว เข้า ไป ซ่อน อยู่ ใต้ เตียง
|
|
|
|
เด็ก หญิง น้อย เข้า ไป ดึง มัน ออก มา
|
|
|
|
ป้า เอ็ม กระชาก ฝา ที่ พื้น ออก อย่าง อก สั่น ขวัญ หาย
|
|
|
|
ปีน บันได ไม้ ลง ไป ใน โพรง เล็ก อัน มืด ทึบ
|
|
|
|
โดโรธี จับ โตโต้ ได้ ใน ที่ สุด
|
|
|
|
และ วิ่ง ตาม ป้า เธอ ไป
|
|
|
|
เมื่อ เธอ มา ได้ ครึ่ง ห้อง ก็ มี เสียง หวีดหวือ
|
|
|
|
ส่วน บ้าน ก็ สั่น อย่าง แรง จน เธอ หก คะมำ นั่ง จ้ำเบ้า อยู่ กับ พื้น
|
|
|
|
|
|
|
|
แล้ว สิ่ง ประหลาด ก็ เกิด ขึ้น
|
|
|
|
|
|
|
|
บ้าน หมุน ไป หมุน มา สอง สาม รอบ
|
|
|
|
แล้ว ก็ ลอย ขึ้น สู่ อากาศ อย่าง ช้า ๆ
|
|
|
|
โดโรธี รู้สึก ราว กับ ว่า เธอ ได้ ขึ้น ไป กับ ลูก บอลลูน
|
|
|
|
|
|
|
|
พายุ เหนือ กับ พายุ ใต้ มา พบ กัน ตรง ที่ บ้าน พอ ดี
|
|
|
|
และ ทำ ให้ ตรง นั้น เป็น จุด ศูนย์ กลาง ของ พายุ ไซโคลน
|
|
|
|
ตาม ปกติ ตรง กลาง พายุ ไซโคลน อากาศ จะ นิ่ง
|
|
|
|
แต่ ความ กดดัน อย่าง หนัก ของ ลม ทุก ด้าน รอบ บ้าน
|
|
|
|
ทำ ให้ บ้าน ลอย สูง ขึ้น ๆ
|
|
|
|
จน กระทั่ง ขึ้น ไป อยู่ สุด ยอด ของ พายุ ไซโคลน
|
|
|
|
และ จาก ตรง นั้น ก็ ถูก หอบ ไป หลาย ไมล์
|
|
|
|
ง่าย ดาย ราว กับ หอบ ขน นก
|
|
|
|
|
|
|
|
มืด มาก แล้ว
|
|
|
|
ลม ยัง ส่ง เสียง หวีดหวือ น่า กลัว อยู่ รอบ ตัว เธอ
|
|
|
|
แต่ โดโรธี เห็น ว่า เธอ สามารถ นั่ง ไป ได้ อย่า งง่าย ดาย นัก
|
|
|
|
ครั้ง หนึ่ง หลัง จาก ที่ บ้าน สะดุด อย่าง แรง และ หมุน ไป รอบ ๆ
|
|
|
|
สอง สาม ครั้ง ใน ตอน แรก
|
|
|
|
เธอ ก็ รู้สึก ว่า ตัว เอง ถูก แกว่ง อย่าง แผ่ว เบา ราว ทารก ใน เปล
|
|
|
|
|
|
|
|
โตโต้ ไม่ ชอบ ใจ เลย
|
|
|
|
มัน วิ่ง ไป วิ่ง มา รอบ ห้อง
|
|
|
|
ทาง โน้น ที ทาง นี้ ที ส่ง เสียง เห่า ดัง ก้อง
|
|
|
|
แต่ โดโรธี นั่ง นิ่ง อยู่ บน พื้น เฝ้า คอย ดู ว่า จะ เกิด อะไร ขึ้น
|
|
|
|
|
|
|
|
ครั้ง หนึ่ง โตโต้ เข้า ไป ใกล้ ฝา ที่ พื้น มาก ไป
|
|
|
|
เลย พลัด ตกลง ไป
|
|
|
|
ที แรก เด็ก หญิง คิด ว่า เธอ จะ สูญ เสีย มัน ไป เสีย แล้ว
|
|
|
|
แต่ ชั่ว ครู่ เธอ ก็ เห็น หู ของ มัน โผล่ ขึ้น มา จาก ช่อง นั้น
|
|
|
|
ทั้ง นี้ เพราะ แรง กด อย่าง หนัก ของ อากาศ ทำ ให้ โตโต้ ไม่ ตกลง ไป ข้าง ล่าง
|
|
|
|
โดโรธี คลาน ไป ที่ ช่อง นั้น จับ หู โตโต้ ไว้ ได้
|
|
|
|
และ ลาก มัน มา ที่ ห้อง อีก
|
|
|
|
หลัง จาก นั้น ก็ ปิด ฝา พื้น เพื่อ จะ ได้ ไม่ เกิด อุบัติเหตุ อีก
|
|
|
|
|
|
|
|
ชั่วโมง แล้ว ชั่วโมง เล่า ผ่าน ไป
|
|
|
|
โดโรธี ค่อย ๆ
|
|
|
|
หาย กลัว
|
|
|
|
แต่ เธอ รู้สึก เหงา เหลือ เกิน
|
|
|
|
และ ลม ก็ ส่ง เสียง หวีดหวือ ดัง เสีย จน เธอ แทบ จะ หู หนวก
|
|
|
|
ที แรก เธอ สงสัย ว่า คง จะ ถูก ฉีก กระชาก ออก เป็น ชิ้น เล็ก ชิ้น น้อย เมื่อ บ้าน เอน ล้ม ลง อีก ครั้ง
|
|
|
|
แต่ หลาย ชั่วโมง ผ่าน ไป ก็ ไม่ มี อะไร เกิด ขึ้น เธอ เลย เลิก วิตก และ ตัดสิน ใจ คอย ดู อย่าง สงบ
|
|
|
|
และ รอ ว่า อนาคต จะ เป็น อย่างไร
|
|
|
|
ใน ที่ สุด เธอ คลาน จาก พื้น ห้อง ที่ โยก ไป มา ขึ้น ไป บน เตียง
|
|
|
|
แล้ว ก็ นอน ลง
|
|
|
|
โตโต้ ตาม ติด มา นอน ลง ใกล้ ๆ
|
|
|
|
เธอ
|
|
|
|
|
|
|
|
ไม่ ช้า โดโรธี ก็ ปิด ตา ลง หลับ ผล็อย ไป อย่าง สนิท ทั้ง ๆ
|
|
|
|
ที่ บ้าน โยก ไป มา และ ลม ก็ คราง หวีดหวือ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|